Ik heb laatst een reünie georganiseerd van mijn oude MBA opleiding in Zeist. De meesten oud studenten hadden elkaar wel zeker 25 jaar niet meer gezien of gehoord. Ik ben begonnen om eerst een paar oude contacten uit mijn eigen jaar op te snorren. Daar hebben we eerste mee zitten brainstormen hoe we het zouden moeten regelen. Wat gaan we doen, waar zullen we het regelen, wat is een fatsoenlijk budget, hoe kom je in contact met mensen van vroeger terwijl je geen adressen en telefoonnummers meer hebt. Moet je een gastspreker uitnodigen of iemand die een ander leuk kunstje kan misschien? Moet je ze laten netwerken volgens een beproefd concept of moet je alles aan het natuurlijke proces overlaten?We hebben uiteraard via internet gezocht. Eerst via schoolbank.nl en daarna via Linkedin en Xing. Ook Google bleek een uiterst effectief middel. Maar het meest effectief was wel het aanmaken van een groep op Linkedin want op deze manier kon men snel oude maten aanhaken bij dit nieuwe initiatief. Hierdoor kregen vrienden van vroeger weer een gezicht en kwamen ook weer de herinneringen naar boven van de dingen die je samen hebt gedaan en meegemaakt. Binnen 3 maanden hadden we 150 vrouwen en mannen zicht aangemeld via Linkedin. Sommigen met uitgebreid profiel en sommigen met een enkel regeltje.
De locatie was geregeld, uiteraard bij Het Slot Zeist. We waren klaar en het feest kon beginnen. Wat we niet optimaal hadden geregeld was om iedereen van te voren te laten betalen. Dus, een gereed risico bestond dat indien de Mexicaanse griep zich verder zou ontwikkelen er mensen in grootte getale zouden afvallen en we met een enorme kostenpost zouden blijven zitten. De avond begon om 18.00 uur en tot 19.00 uur was er geen kip. Zweetdruppels parelden over mijn gezicht en mijn hart begon sneller te kloppen van de opwinding. En toen gebeurde het, de hel brak los. Daar kwamen ze allemaal aan, allemaal tegelijkertijd stroomden zij binnen. Een ware invasie van warmte en positieve energie van vroeger vermengde zich met de vernieuwde slotgewelven van nu.
Lering trekkende uit de vorige reünie had ik een speech voorbereid van 6 pagina’s vol met historische gegevens van de opleiding, de voorbeeld functie van deze opleiding in Nederland, de eerste studenten en leraren, de kennismakingsweken, waar iedereen woonde, de panden waar we in gezeten hebben en natuurlijk de ene anekdote na de andere. Vooral die over het paard in de gang vond ik zelf erg leuk. Het vreemde was dat de sfeer en de verbinding dusdanig waren dat er helemaal niet gespeecht hoefde te worden en dat niemand dat ook verwachtte. Ik heb als voorzitter alleen het buffet geopend en mijn bewondering uitgesproken voor de bijzondere sfeer die er altijd was maar die nu na al die jaren nog steeds rond dwarrelt in de energievelden van Zeist. En mijn laatste zin was dat wee daar tegelijkertijd trots op mogen zijn maar ook voorzichtig mee om moeten gaan. Die laatste opmerking kan ik niet uitleggen en die moet u maar een beetje invoelen.
Is dit verklaarbaar, vraag ik mij dan achteraf af? Is het te verklaren waar de kracht van deze verbinding vandaan komt? Hebben mensen met gelijke interesses, belangstellingen, achtergronden, teleurstellingen en die enkele jaren als een team voor de opbouw van zo’n instituut gezorgd hebben het vermogen tot grotere groepsprestaties te komen dan een groep die dat niet heeft? Of heeft het met balans te maken of flow? Niets moet en alles mag. Het overgeleverd zijn aan het natuurlijke proces dat ongeremd zijn werk kon doen omdat er niets werd afgedwongen.
Als ik nu naar bedrijven of organisaties kijk wat kunnen die nu van dit fenomeen leren om hun organisatie slimmer of beter te laten werken? En hoe creëer je nu die verbinding?
