Wat halen we ons toch ieder jaar een stress op de hals en wat is het toch interessant om te zien dat we als ware kudde dieren allemaal tegelijkertijd moeten vertrekken om het optimale uit ons vakantiehuisje of stacaravan te halen. Time is money en zo is ook iedere uur vrije tijd dat we hebben steeds schaarser aan het worden. Want tornt de overheid al aan onze pensioenleeftijd, zo ook tornt zij ook aan onze hypotheekaftrek, en aan onze ziektekosten pakket, en sinds vandaag ook al aan ons legitiem opgebouwde pensioen. Het zou mij niet verbazen als er een tijd komt dat niemand meer op vakantie gaat omdat we dat gewoon niet meer kunnen betalen.
Hoongelach naar allen die in de file op vakantie stonden omdat ik dat gewoon een stomme bezigheid vindt. En ik denk dat als je het beter plant je zonder files ook in Zuid-Frankrijk aan kan komen. Nu had ik tijdens onze vakantie maar 1 zakelijke afspraak geplant. In België en wel in Antwerpen. Ik had mij er enorm op verheugd want het was alweer lang geleden dat ik deze kennis had gesproken en hij was met leuke dingen bezig die misschien ook voor mij interessant zouden kunnen zijn. En vice versa uiteraard! We hadden afgesproken op een vrijdag voor de lunch op de kade in Antwerpen. Mijn planning was om rond 10.00 uur weg te rijden dan was ik er waarschijnlijk een half uur te vroeg maar liever dat dan te laat want dat geeft zo’n stress.
Zittend in mijn autootje met de radio aan, het leven overpeinzend en een carkit die mij in prachtig Engels precies aangaf hoe laat ik in Antwerpen zou zijn, kon mij niets meer gebeuren. Het was een erge warme dag en dan prijs je jezelf gelukkig dat je airco in de auto hebt met lekker gekoelde lucht zodat de hersenpan niet oververhit raakt. Na enkele kilometers over ‘s herenwegen gereden te hebben bleek dat de aanvoer van auto’s naar het zuiden van het land schrikbarende vormen aan het aannemen was. Ik heb bij Den Bosch in de file gestaan, bij Breda en vanaf Meer tot en met de ring van Antwerpen. Vooral dit laatste stuk was een eye opener want pas op dat moment realiseerde ik mij dat ik op de drukste vrijdag van het jaar deze afspraak had geplant. Ook realiseerde ik mij dat ik de enige was die in vol ornaat, Corneliani met stropdas en Italiaanse pumps, in de auto zat. De rest van het reisgezelschap om mij heen zag er toch wat meer barbaars uit: ongeschoren, te korte kleurrijke shorts of te lange shorts, witte T-shirts en witte sokken in sandalen, vrouwen met te grote maten in leggings en vooral krijsende kinderen die aan het voetballen waren op de vluchtstrook. De ver in de meerderheid zijnde groep vakantiegangers had zich bij haar noodlot neergelegd. Maar bij mij kwam slechts één emotie luidt en duidelijk door: Irritatie, boosheid, stomheid en hoe kom ik hier in godsnaam zo snel mogelijk uit? Na een reis van 4 uur ben ik uiteindelijk in Antwerpen aangekomen en ’s avonds laat op het nieuws bleek een auto met caravan de veroorzaker te zijn. De caravan had geen zin meer in de vakantie en had zich geheel eigenhandig ontkoppeld van de auto en was een kortstondig eigen leven begonnen. Normaliter kan ik daar wel om lachen, alleen nu even niet!
